Do każdego aspektu języka, z którego korzystamy, możemy mieć mniejsze lub większe uwagi. Oczywiście również posiadam swoją subiektywną listę niedociągnięć, jeśli chodzi o język C++.
Pomimo tego, że bardzo docieniam polimorfizm i sposób zaimplementowania tego mechanizmu, za niedopracowane uważam kwestie związane z dziedziczeniem i wykorzystaniem funkcji wirtualnych w C++.
Większość programistów języka C++ zna doskonale typy wyliczeniowe (enum), zdefiniowane w standardzie C++98/03. Jest to wygodne, często wykorzystywane narzędzie. Jest to jednak również funkcjonalność, która posiada kilka zauważalnych niedociągnięć, przez co użycie typów wyliczeniowych nie jest tak przyjemne i odporne na błędy, jak mogłoby być.
W standardzie C++11 doczekaliśmy się pod tym względem malutkiej rewolucji – zdefiniowane zostały tzw. silne typy wyliczeniowe (ang. strongly-typed enums).
Dzisiejszy temat dotyczy jednego z najbardziej zdumiewających problemów poprzednich standarów języka C++. Dlaczego zdumiewających ? Między innymi dlatego, że udało mu się przetrwać dzielnie kilkanaście lat (!), pomimo swojej nieskomplikowanej natury – chodzi o podwójne nawiasy kątowe.
Ale jak to się stało ?
Spójrzmy na poniższy kod:
Standard C++11 zajął się na poważnie jedną z kluczowych kwestii w kontekście języka – oznaczaniem wskaźników pustych (nieważnych). Nowościami są tutaj słowo kluczowe nullptr, oznaczające wskaźnik pusty oraz typ wskaźnika pustego, czyli std::nullptr_t.
nullptr jest literałem, który powinien być używany w kodzie źródłowym i oznacza wskaźnik pusty. Czym różni się on od wartości NULL, która wywodzi się z języka C i była do tej pory stosowana również w C++ ?
Poprzednio rozmawialiśmy o znaczeniu słowa kluczowego auto w C++11. Zakresowa pętla for jest często używana w parze ze słowem auto. Sam pomysł jest rozwinięciem koncepcji zwykłej pętli for o funkcjonalności, które w innych językach programowania są realizowane np. poprzez pętlę foreach.